Recenzja komiksu Wiedźmin: Ballada o dwóch wilkach
Autorskie komiksy w uniwersum wiedźmina próbują wkupić się w moje łaski już od premiery pierwszej części. Do tej pory nie robiły na mnie tak dużego wrażenia, że po lekturze byłbym pewny, że w przyszłości do nich wrócę czy polecę je komuś “niekomiksowemu”, kto po prostu lubi przygody Geralta, ale najnowszy, siódmy już tom pod tytułem Ballada o dwóch wilkach to zmienił.
Już od samego początku zaznajamiania się z treścią Ballady o dwóch wilkach można odnieść wrażenie, że autorem jest sam… Sapkowski. Oczywiście prawda jest inna, bo za scenariusz odpowiada Bartosz Sztybor, ale temu autorowi udało się wreszcie uchwycić charakter opowieści ojca polskiej fantastyki. Mowa przede wszystkim o łączeniu własnej historii ze światem wiedźmińskim i kultowymi już baśniami, ale żeby nie sugerować i nie zdradzać zbyt wiele, nie pokuszę się o żadne szczegóły w tej kwestii. Okładka i tytuł są zresztą wystarczająco sugestywne, ale gwarantuje, że to nie jedyne nawiązania do innych dzieł.
Czytaj też: Superbohater idealny, ale historia oklepana. Król w czerni może być tylko jeden
W Balladzie o dwóch wilkach nie brakuje zaskoczeń, nie brakuje tajemnic i nie brakuje nowego sposobu prowadzenia narracji za sprawą towarzyszącemu Geraltowi barda Jaskra. Innymi słowy, jeśli lubicie komiksy z Białym Wilkiem w roli głównej, albo te zwyczajnie wcześniej nie przypadły wam do gustu, to oto macie idealną wręcz okazję, żeby powrócić na tę godzinkę do świata, w którym największymi potworami często okazują się po prostu ludzie.